WITAMY NA STRONIE
RZYMSKOKATOLICKIEJ PARAFII NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
W CHORZOWIE BATORYM
Transmisja Mszy świętych on-line z naszego kościoła
https://www.youtube.com/channel/UCLFqa-ExQo4rPy3DN04oaXg
(godziny transmisji zgodnie z wykazem intencji mszalnych w zakladce Aktualności)
...betlyjka znalazła swoje miejsce w głównym ołtarzu.
Początkowo zajmowała tylko środek prezbiterium, z roku na rok rozrastając się na całą jego powierzchnię, oba boczne ołtarze i absydy. Jej charakterystyczną cechą stała się szopa, która do dzisiaj znajduje się przed ołtarzem – Msze św. były (i dalej są) odprawiane na „dachu” betlejemskiej szopy.
W 1995 r. pojawił się pierwszy, ruchomy element betlyjki. Była to dzwonnica napędzana starym adapterem „Bambino”. Przetrwała do 2005 roku kiedy pojawiła się nowa, prawie trzymetrowa dzwonnica. Jednak napęd do dzisiaj pozostaje ten sam.
Od 2000 r. ściany prezbiterium, ołtarzy bocznych oraz absyd bocznych pokrył granatowy materiał z namalowanymi gwiazdami do wysokości ok. 5 m
W 2001 r. rozpoczęliśmy starania o zwiększenie ilości figur. Dużą pomoc okazał nam dyrektor Wydawnictwa św. Jacka ks. Józef Krakowski– uruchomił nieczynną już odlewnię figur w Wydawnictwie. Cała akcja nie byłaby możliwa gdyby nie ofiarność Parafian – każda z zakupionych figur miała swojego sponsora lub paru sponsorów. Dzięki temu, że kształty oraz wielkość nowych figur była taka sama jak stare połączyliśmy je razem dzięki czemu w stajence znalazło się ponad 70 nowych postaci.
Rok 2003 to dalszy rozrost betlyjki na obie boczne absydy. Z prawej strony pojawiła się, wypożyczona z Bujakowa chatą. W tym czasie powierzchnia stajenki to ok. 170 m2.
W 2005 roku wzbogaciliśmy się o własną chatę – gospodę z napisem „Brak wolnych miejsc” oraz przebudowaną, 3 metrową dzwonnicę.
W 2006 roku zajmowała ok. 150 m2, a jej tło było zawieszone na wysokości 8 m. Betlyjka zajmowała całe prezbiterium, oba boczne ołtarza oraz dwie boczne absydy (dzisiejszą kaplicę chrzcielną i kaplicę Bożego Miłosierdzia).
Kolejny przełom to rok 2008. W świątyni trwał jej generalny remont. Z inicjatywy ks. proboszcza Andrzeja Cubera powstało nowe tło przedstawiające panoramę Ziemi Świętej. Obrazy zostały wykonane i wydrukowane metodą cyfrową oraz naciągnięte na drewniane ramy. Po tych zmianach wysokość dekoracji to ok. 5 m., długość (w linii tła) ok. 25 m. Betlyjka zajmuje całe prezbiterium i oba boczne ołtarze (bez bocznych absyd). Powierzchnię stajenki zmniejszono do około 130 m2.
Stare elementy stajenki zostały wkomponowane w tło: trzymetrowa rzeka „wypływa” z oazy, kończąc swój bieg przy młynie, grupa pasterzy grzeje się przy ognisku, karawana wielbłądów „schodzi” z góry. Całość uzupełnia ponad trzymetrowa dzwonnica, wiatrak, cztery źródła oraz wspomniany już, napędzany wodą młyn. Całość jest pomyślana by kompozycja tworzyła coś na wzór Panoramy Racławickiej.
W 2009 roku pojawiła się nowa figurka Dzieciątka Jezus przywieziona z Asyżu – miejsca gdzie św. Franciszek budował pierwsze stajenki. Niestety figurka została zniszczona przez wandali w 2012 r.
2011 rok przyniósł kolejne zmiany. Całość całkowicie przekonstruowano: wydłużono rzekę (ponad 6 metrów), pojawiły się kolejne ruchome elementy – kominiarz na dachu młyna, pies „wychodzący” z budy, śpiewający ptak na dzwonnicy, za głową Dzieciątka zainstalowano ruchomą aureolę.
W 2012 r. wykonana została nowa, drewniana szopa.
W 2013 roku przeprowadzono gruntowną renowację figur i przy okazji dokładnie je policzono. W sumie jest ich 160. Pojawiły się również nowe, ruchome elementy: wiewiórka w dziupli, owieczki krążące wokół swojego pasterza.
2014 rok to kolejne przekonstruowanie Hajduckiego Betlejem – poprzez zmianę układu tła powiększono je o prawie 10 m2. Przybyło też ruchome jezioro z kaczkami.
Oprócz Świętej Rodziny umieszczonej w ołtarzu charakterystyczną cechą Hajduckiego Betlejem jest obecność Artabana – czwartego Mędrca ze Wschodu, który wg legendy spóźniwszy się na spotkanie z pozostała Trójką, wędrował 33 lata by spotkać swego Boga w czasie Jego męki w Jerozolimie.
Budowa betlyjki trwa ok. miesiąca. Pracuje przy niej 10-15 osób. W 2015 r. w tle pojawiła się makieta naszego kościoła, obok młyna stanęła stajnia z koniem zaś przy szopie oświetlające drogę aniołki.
W 2019 r. do ruchomych elementów dołączył kosiarz koszący zboże.
Bardzo ważną rolę spełnia oświetlenie. Tworzą je dziesiątki różnego rodzaju reflektorków oraz setki diod. Do tego dochodzą setki metrów kabli zasilających m. in. 5 pomp, 6 ognisk i kilka silników. Część urządzeń jest włączona na stałe, część jest uruchamiana przez czujniki ruchu lub automatem wrzutowym.
W 2004 roku naszą betlyjkę nazwano w Gościu Niedzielnym „Hajduckim Betlejem” i tak zostało do dzisiaj (Hajduki Wielkie to dawna nazwa Chorzowa Batorego).
Tradycyjnie stajenka stoi w kościele do 2 lutego.
Od 2014 r. jest uruchomiona strona www.facebook.com/Hajduckie-Betlejem gdzie można znaleźć zarówno aktualne informacje Hajduckiego Betlejem, jak również zdjęcia, aktualne i te sprzed lat.
Hajduckie Betlejem – betlyjka w Chorzowie Batorym
Niestety nie wiadomo gdzie i jak była budowana betlyjka w pierwszych latach istnienia kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa. Brak relacji oraz dokumentacji fotograficznej. Wiemy jedynie, że pierwszy „żłobek kompletny” otrzymaliśmy w 1940 r. od parafii-matki czyli par. WNMP, a jego ofiarodawcą był „mistrz budowlany Kuna z Piekar”. Wykonane z gipsu figury były wykorzystywane prawdopodobnie do 1976 r., kiedy to zakupiono nowy zestaw figur.
Początkowo była to tylko Święta Rodzina, a następnie dokupiono trzech króli oraz jednego pasterza. Postacie miały ok. 1 m. wysokości, woskowe twarze i ręce oraz szaty wykonane z materiału. Figury (bez Dzieciątka) do dzisiaj znajdują się na probostwie. Nowe figury były używane do 1992 roku, a sama betlyjka znajdowała się w bocznej absydzie kościoła (dzisiejsza kaplica Bożego Miłosierdzia). Była niewielka, składało się na nią 10-15 postaci – do wspomnianych powyżej, były dostawiane, mniejsze, gipsowe baranki, które jak się później okazało, były częścią pierwszej betlyjki. Formy tych betlyjek były często nietypowe, można powiedzieć nowoczesne. Święta Rodzina stała m.in. na tle mapy świata, innym razem Dzieciątko leżało na sianku pomiędzy makietami „enerdowców” – wieżowców znajdujących się obok kościoła.
Przełomowym dla powstania Hajduckiego Betlejem był rok 1993. Robiąc porządki na chórze, znaleźliśmy schowany cały komplet figur z 1940 roku! Figury zostały odnowione i w 1993 r. betlyjka stanęła w bocznym ołtarzu MB Fatimskiej. W postać brakującego króla „wcielił się” św. Florian. Rok później betlyjka znalazła swoje miejsce w głównym ołtarzu.
Zdjęcie poniżej pochodzą lat 1978-1993. Niestety pewna jest tylko data ostatniego zdjecia.
Wspomnienie św. Tarsycjusza - Patrona Służby Ołtarza - to od wielu lat dzień Ich święta. W tym dniu, przyjmowani są nowi kandydaci do posługi ministranckiej, a ci, którzy staż ministrancki odbyli otrzymują z rąk kapłana ministranckie pelerynki na znak, że stają się pełnoprawnymi ministrantami oraz składają swoje przyrzeczenie. Nie inaczej było w tym roku.
Do grona kandydatów na ministranta dołączyli Patryk i Kamil (foto po lewej), zaś pelerynki x. Maciek założył Oliwierowi, Wojtkowi, Bartkowi, Tomkowi i Józkowi.
Na zakończnie cała Służba Ołtarza odnowiła swoje przyrzeczenia.
W naszym kościele do końca listopada 2020 r. może uczestniczyć we Mszy świętej i innych nabożeństwach jednocześnie 40 osób. Pamiętajmy o maseczkach zakrywających usta i nos. Dbajmy o siebie - życzliwość, modlitwa, nadzieja.
Jest udzielona dyspensa od obowiązku uczestniczenia w niedzielnej Eucharystii do końca listopada.
Komisja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów przypomina, że chociaż główną formą przyjmowania Komunii w Polsce jest Komunia do ust, to jednak „nie oznacza to, że inne zatwierdzone przez Kościół formy miałyby być same z siebie niegodne, niewłaściwe, złe lub grzeszne”.
W związku z zapytaniem o publiczne inicjatywy krytyczne wobec Komunii św. na rękę, przypominamy, że chociaż główną formą przyjmowania Komunii w Polsce jest Komunia do ust (Wskazania KEP z 2005 r. nr 40), to jednak nie oznacza to, że inne zatwierdzone przez Kościół formy miałyby być same z siebie niegodne, niewłaściwe, złe lub grzeszne, jeśli spełnia się warunki stawiane w tej kwestii przez prawo liturgiczne.
Niewłaściwe i krzywdzące wiernych jest twierdzenie, że przyjmowanie Komunii św. na rękę, jest brakiem szacunku wobec Najświętszego Sakramentu. Podobnie niesprawiedliwe jest ukazywanie osób przyjmujących Komunię św. na rękę jako tych, którzy „winni są Ciała i Krwi Pańskiej”, z założeniem, że czynią to bez uszanowania, którego domaga się św. Paweł w 1 Liście do Koryntian. Co prawda Sobór Trydencki używa tego fragmentu na przypomnienie o godnym i pełnym czci przyjmowaniu Ciała Pańskiego, ale nadaje mu również wymiar duchowy, ukazując że niegodnym jest przyjmowanie Komunii w grzechu (Dekr. o Euch., sesja 13: 1/A, r. 7). Dodajmy, że słowo „niegodne” oznacza to, czego się nie godzi czynić, a tymczasem Kościół w swoim prawie uznaje za „godny” zarówno jeden, jak i drugi sposób przyjmowania Komunii. Potępiając jeden z godziwych sposobów przyjmowania Komunii św., wprowadza się nieład i podział w rodzinie Kościoła.
Nie można też stwierdzić, iż Komunia św. na rękę jest sama z siebie profanacją. W ten sposób zarzucałoby się Stolicy Apostolskiej, która dopuszcza Komunię na rękę, że akceptuje profanację (por. Mszał Rzymski, OWMR 161, rzymska instrukcja Redemptionis Sacramentum nr 92). Tymczasem faktyczna profanacja Eucharystii to czyn „mający znamiona dobrowolnej i poważnej pogardy okazywanej świętym postaciom” (instr. Redemptionis Sacramentum 107, por. KPK kan. 1367). Nie można więc zarzucać profanowania Eucharystii osobom, które z różnych powodów pragną przyjąć z wiarą i czcią Komunię św. na rękę, zwłaszcza w okresie pandemii.
Przypominamy także wszystkim szafarzom Komunii, zwyczajnym i nadzwyczajnym, że są oni zobowiązani do przestrzegania prawa liturgicznego, które stanowi, że kiedy nie ma niebezpieczeństwa profanacji, nie można ani zmuszać, ani zabraniać Komunii w jednej czy drugiej formie (por. Redempt. Sacr. nr 12). Szafarze nie mogą twierdzić, że samo udzielenie Komunii na rękę stanowi niebezpieczeństwo profanacji, jeśli wierny z wiarą i szacunkiem prosi o tę formę Komunii. Prawo oceniania i zmieniania praktyki liturgicznej należy do Stolicy Apostolskiej i dopóki ona uznaje Komunię na rękę za godziwy sposób udzielania wiernym Ciała Pańskiego, nikt nie powinien tego sposobu potępiać. Kto zaś to czyni, wprowadza nieład i podział w rodzinie Kościoła. Może się natomiast zdarzyć, że w okresach nadzwyczajnych, jak np. trwająca epidemia, biskupi na swoim terenie tymczasowo zawężą obowiązujące prawo (por. List kard. Saraha z 3 września br.), czemu należy być zawsze posłusznym, aby zachować w Kościele pokój, o który modlimy się we Mszy przed samą Komunią.
Niech szafarze udzielający Komunii na rękę poczuwają się do szczególnie wielkiej dbałości o cześć wobec Najśw. Sakramentu, zwracając uwagę na to, aby przy Komunii nie dopuścić do gubienia okruszyn Hostii. W tym celu powinni dbać o jakość stosowanych do Mszy hostii, z wielką uwagą dbając o to, aby się nie kruszyły i nie pozostawiały na dłoniach wiernych okruszyn. Warto też przypomnieć za Mszałem, że „ilekroć przylgnie do palców jakaś cząstka Hostii, zwłaszcza po łamaniu Chleba i Komunii wiernych, kapłan powinien otrzeć palce nad pateną, a jeśli to konieczne, obmyć je. Ma również zebrać cząstki znajdujące się poza pateną” (OWMR 278). Kongregacja ds. Nauki Wiary w 1972 r. wyjaśniła, że „zasadniczo otarcie palców nad pateną powinno wystarczyć. Ale mogą się zdarzyć i takie przypadki, w których konieczna jest ablucja palców, jeśli np. wyraźnie widoczne partykuły pozostaną przyklejone do palców z powodu pocenia się” (dekl. De fragmentis eucharisticis). Jeśli kapłani są zobowiązani do sprawdzenia, czy na dłoniach nie pozostały okruszyny Hostii (OWMR 278), podobnie powinni postępować wierni. Dlatego ci, którzy z uzasadnionych powodów proszą o Komunię na rękę, zaraz po spożyciu Ciała Pańskiego powinni uważnie obejrzeć dłonie oraz zebrać i spożyć ze czcią każdą widoczną okruszynę, która mogła oderwać się od Hostii.
Bp Adam Bałabuch
Przewodniczący Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
Konferencji Episkopatu Polski
Warszawa, 3 października 2020 r.
PRZYGOTOWANIE DO MAŁŻEŃSTWA
W DEKANACIE CHORZÓW BATORY
Parafia Dobrego Pasterza Chorzów Batory ul. Skrajna 2a – kościół parafialny godz. 19.00
1.03.2021
2.03.2021
8.03.2021
9.03.2021
Parafia Św. Antoniego z Padwy ul. Kopernika 1 – dom katechetyczny godz. 19.00
16.03.2021
17.03.2021
23.03.2021
24.03.2021
Parafia Św. Franciszka Chorzów – Klimzowiec ul. Franciszkańska 1 – kaplica Św. Antoniego godz. 19.00
7.06.2021
8.06.2021
9.06.2021
10.06.2021
Parafia NSPJ Chorzów Batory ul. Długa 32 – salki parafialne godz. 19.00
27.09.2021
28.09.2021
29.09.2021
30.09.2021
- nie jest wymagane wcześniejsze zgłoszenie swojego udziału
Parafia Wniebowzięcia NMP Chorzów Batory ul. Farna 3 – dom katechetyczny godz. 16.30
20.03.2021
26.06.2021
25.09.2021
ZAPISY: www.narzeczenikatowicka.pl
Dane z powyższego formularza będą przetwarzane przez naszą firmę jedynie w celu odpowiedzi na kontakt w okresie niezbędnym na procedowanie przekazanej sprawy. Podanie danych jest dobrowolne, ale niezbędne do przetworzenia zapytania. Każda osoba posiada prawo dostępu do swoich danych, ich sprostowania i usunięcia oraz prawo do wniesienia sprzeciwu wobec niewłaściwego przetwarzania. W przypadku niezgodnego z prawem przetwarzania każdy posiada prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego. Administratorem danych osobowych jest Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa, siedziba: Chorzów, Długa 32.
